|
Under_Attack
|
 |
« : 03 Haziran 2007 - 17:30:35 » |
|
Alkol alamýyordu; ama, gerek halk gerekse polisler tarafýndan sýk sýk sarhoþ muamelesi görüyordu. "Günün bu saatinde ne içkisi bu böyle" diyenlerin çoðuna derdini anlatmakta zorluk çekiyordu. Oysa, 43 yaþýndaki Trabzonlu Muzaffer Turan, dünyadaki yaklaþýk 2 milyon, Türkiye'deki 35 bin MS (Multiple Skleroz) hastasýndan sadece biriydi. Bu hastalýða yakalanýncaya kadar kaynakçýlýk mesleði ile uðraþmýþtý. Þimdi ise bir nikah þekercisinin nikah torbalarýný dikip evinin bütçesine destek olmaya çalýþýyor. Bunun dýþýnda derneðe gidip arkadaþlarý ile vakit geçiriyor ve sosyal faaliyetlerde bulunuyor...
Bacaklarda güçsüzlük, denge bozukluðu, uyuþma hissi, bulanýk görme... Bütün bunlar výz geliyor Muzaffer Bey'e: "36 yaþýnda MS tanýsý kondu bana. O yaþýma kadar bu hastalýkla farkýnda olmadan yaþamýþým zaten. Þimdi taný kondu diye hayatýmý neden deðiþtireyim ki?"
Yürürken kendisine yardýmcý olan deðnekleriyle her yere girip çýkýyor. Otobüslere biniyor, çocuklarýný okula götürüp getiriyor, sosyal faaliyetlerde bulunuyor. Peki, bu hastalýk hayatýný hiç mi olumsuz etkilemedi? "Hayatýmda çok þey deðiþti. Baþta aile yaþantým. Evliyim, 3 çocuðum var. Çocuklarýmla her hafta sonu gezmeye giderdik, artýk pek gidemiyoruz. Ýþin ekonomik boyutunun yaný sýra, insanýn yaþam tarzý deðiþiyor. Çocuklarýma bir þey verememe duygusu beni gerçekten çok üzdü. Psikolojik olarak da yýprandým. Ýnsan bu hastalýðý kabullenmek istemiyor. Ama, ben hayata baðlý bir insan olduðum için çabuk atlattým bu bunalým dönemini. Bazý MS'li arkadaþlar intiharý bile düþünüyor; ben 'intihar' diye bir kelimenin hayatýmda yer aldýðýný hiç hatýrlamýyorum."
Hareketlerini kýsýtlamaya çalýþan hastalýðýna inat, aktif olmaya, hayattan zevk almaya çalýþýyor Muzaffer Bey. Ancak, yetkililerin, belediyelerin bilgisizliðinden, sorumsuzluðundan ve düþüncesizliðinden þikayetçi: "Kaldýrýmlar yüksek, merdivenlerin yükseklikleri dengesiz; otobüslere, özellikle de tekerlekli sandalyeyle inip binmemiz zor; asansörler çok dar, tekerlekli sandalye girmiyor; hastaneler bile düþüncesizce tasarlanmýþ; umumi tuvaletler özürlü veya tekerlekli sandalyeli hastalara uygun deðil. Toplum da yardýmsever deðil. Bastonun hatýrýna otobüste kalkýp yer veriyor ya da yardým ediyorlar. Bastona hürmet ediliyor Türkiye'de, bana deðil. Þirketler engelli insan çalýþtýrmýyor; ceza ödemeyi tercih ediyorlar."
---
|
